Zomerspecial: Afgewezen worden is nooit leuk
Laatst geupdate op december 10, 2018 door redactie
Ook al word je afgewezen door een gebochelde wrattenkop met een houten been. Afgewezen worden is altijd erg. Niet heh, wat jammer nou erg. Nee, ze pakken je op het kwetsbaarste punt. Op wie je bent en waar je voor staat. Er zit een heel verschil tussen op de lange baan geschoven worden, niets horen en afgewezen worden. Voor leveranciers, vrienden en vriendjes.
Als je iemand een wortel voorhoudt, dan is daar op zich niets verkeerd aan. De ontvanger is blij met de wortel. Een wortel kan je maar 1x weggeven. Als je dieren te eten geeft kunnen ze met moeite begrip voor opbrengen. Dat lukt alleen als hun beurt ook nog komt. Maar als je een wortel tussen de uitgemergelde gevangenen die met zijn 40en in een cel van 2 bij 10 zitten. Dan gaan ze daarna niet met elkaar gezellig na afloop Monopoly spelen.
Ongeveer zo moet een vormgever zich voelen als er een logo ontworpen moet worden. Er hangt een worst voor je neus en voor de neus van zeker honderd gelijkwaardige concurrenten.Je weet al dat je dit niet gaat winnen, maar je moet nu wel meedoen. Ongeveer zo voel je je ook als je als uitgever een minuscule opdracht waar je normaal nog niet voor uit je bed komt, misloopt. Zelfs als je al weet dat de andere uitgever de opdracht sowieso krijgt, dat het boek per se in kleur moet en veel tabellen bevat zodat ze er sowieso veel verlies op gaan lijden…
Nee, dat is niet een kwestie van “even slikken”. Dat is *^*^%(&^%&(^T#%$ Ben ik soms niet de beste? Hebben wij soms niet het beste team en het laagste tarief voor de beste kwaliteit? Ook als ik erbij vertel dat ze een kopje groene thee moeten drinken en dat dit meer zegt over de aanbestedende dienst dan over de inschrijver. “Ze willen juist het slechtste team voor de hoogst mogelijke prijs” “Maar dat kunnen wij ooooohoooooohooook, boeboeboeboe, beter dan zij”.
Trots is geen natuur
Zelfs als dat worteltje heel erg klein en oud en beschimmeld is, worden liefhebbers geplaagd door trots. Misschien haken 1 of 2 aanbieders af omdat ze hun energie er niet aan verspillen. Als het een opdracht is die je kan willen met redelijke eisen, dan leidt dat tot het graaigedrag van een wilde poema. Het is je eer te na. Zo’n prooi in het openbaar tentoonstellen haalt nu eenmaal het slechtste in mens en dier naar boven.
Bij mij niet. Bij alle eerlijke en fijne mensen die ik veel om me heen heb niet. Ik zette op de gezegende leeftijd van 18 een emmer paardenvoer, genoeg voor 5,6 paarden, midden in het weiland neer in de veronderstelling 1 dat de paarden allemaal netjes in de rij zouden gaan staan en 2 elkaar beredeneerd en bescheiden af en toe ook een hapje gunnen en 3 dat dit langzaamaan zou gaan in hetzelfde tempo als waarin ik erheen was gesjokt en 4 dat ik de emmer voer in gelijke delen kon verspreiden over nog een handvol van zulke emmers en dat 5 die paarden wachten tot ik daarmee klaar was.
Dat leer je gauw af. Ras kwam een op hol geslagen stofwolk van paardebenen dichter en dichter. Als op een tender voor het opnieuw asfalteren van de A2. Weglopen met emmer ging niet meer. Weghollen ook niet. Ik moest de emmer achterlaten. In blinde paniek heb ik de emmer een roteind weggetrapt, een rondslingerende peuter ook in het midden van het weiland weggetrokken en mezelf en peuter met een snoekduik in veiligheid gesteld in een greppel achter het gaas.
Trots is niet universeel
Ongeveer zo ver verwijderd van de natuur moeten ambtenaren zijn, als ze een aanbesteding uitschrijven. Duurzaam… functioneel specificeren… Heidegger… integraal contractbeheer. Jongens, we hebben het over duizend worstebroodjes en een beschimmeld worteltje. Die bonte verzameling ijverige mieren, wilde hyena’s en listige vossen, vinden het toevallig allemaal niet leuk als ze toch geen beschimmeld worteltje krijgen dat je ze de hele tijd voor hun neus hebt gehouden. En als een ander er met dat beschimmelde worteltje vandoor gaat dan is dat hún beschimmelde worteltje. Zij keken er het éérst naar. Hun naam staat erop. Zo’n aanbestedingsproces is fnuikend. Daar gaat je trots. Als bedrijf. Als mens. Als man. Achteraf wordt er vals geloerd, hier en daar uitgehaald. En drie jaar later weer opnieuw. En weer opnieuw. OMG.
En daar is het probleem. De andere natuur. Vrouwen hebben dat dus niet zo. Dat is ook natuur. Als je 9 maanden lang moet rondlopen met een kleinere versie van jezelf terwijl je door alle mannen van je kudde wordt beroofd van een redelijke toegang tot basisbehoeften bij schaarste, dan kweek je van nature Darwinistische vetreserves die een periode van grote droogte kunnen uitzingen. Vrouwen zouden onderling op basis van eerlijkheid en eerlijke rangorde het beschimmelde worteltje in 20 stukjes snijden. Helaas moet je het met nul worteltjes doen want alle aanbieders van wortels hebben zich verongelijkt teruggetrokken in hun mancave.
Geen recept voor ontfnuiken
Als je meerdere keren iemand fnuikt en fnuikt en weer fnuikt, ook al is dat totaal buiten je blikveld, bereik of bedoeling, die persoon is ge-fnuikt.
Je wilde helemaal niet fnuiken. Je hebt zelf niet eens trots om te gefnuikt te worden. Je bedoelde er verder niets mee hoor. De volgende keer wil je best wel weer verder met die leverancier. Sterker nog, je wilde de eerste keer al weer verder met die leverancier. Als tie maar niet zo eigenwijs was, niet aan de papieren vereisten te voldoen. En dat terwijl die papieren eisen van jou ook niet per se moeten, maar waar je wel verplicht om moet vragen, waarom, omdat dat nota bene zelf door de ondernemers is gevraagd. Het is de eigen schuld van die leverancier dat ie zich zo gefnuikt voelt, want het is eigenlijk maar flauwekul dat hele aanbesteden. De ondernemer is niet gefnuikt. Fnuiken is subjectief. Hij voelt zich gefnuikt, dus het is zo.
Als het terecht was kon je nog sorry zeggen. Maar nu maak je de regels niet. Sterker nog, dat deed ie zelf maar dat kan je er nu maar beter niet meer inwrijven. Je kan hem niet zomaar meer ontfnuiken. Je kan ook niet achterhalen waarom iemand zich gefnuikt voelt, als je niet met die leverancier mag onderhandelen over die deal, ook niet achteraf. Kortom: het gebeurt een volgende keer weer zo. Nog meer fnuik. Nog meer mannen met baarden. Oh nee!!!
Wat ga je er dan aan doen? Bellen dat de race nog niet gelopen is? Nog een tender opsturen? Wil je hem helemaal over de rooie? Ow maar meer manieren zijn er niet… Wat jammer nu. Ook als blijkt dat je hem of haar nooit gefnuikt hebt en dat het allemaal inbeelding is van die leverancier die zelf niet in de gaten heeft dat hij ook een inkoper is van wat jij terugbiedt en daar ook iets in te zeggen heeft. Je kan alleen maar wachten. Ze moeten zelf ontfnuiken.
Hey ondernemer. Ontfnuik!
mr.drs. S.M. Ploeg
aanbestedingsjurist/filosoof