Huizing: bestuurlijke commitment is essentiëel
Wat voor inkopen werkt in de gemeente Amsterdam, hoeft nog niet te werken in Wageningen. De enige oplossing daartoe is bestuurlijke commitment. Dat stelt aanjager Matthijs Huizing in een gisteren verschenen PIANOo publicatie, die gepresenteerd is op het PIANOo-congres. Bij het congres bleek dat slechts 1/3 van de aanwezige overheidsinkopers de markt betrekt bij een aanbesteding.
“Zo helpt het expliciet benoemen van ambities, zoals innovatie en duurzaamheid in strategisch beleid. Daarmee kan een organisatie de professionaliteitsslag maken om haar ambities toe te passen in concrete opdrachten. Inkoop staat niet op zichzelf maar sluit aan en is geënt op de bestuurlijke visie en strategie van de organisatie. Sla zo een brug tussen bestuurlijke visie en strategie en de inrichting en organisatie van de concrete inkoop.”
De inkoper moet dus met bestuurlijke commitment een brug slaan naar de eigen organisatie die die uitvraag blijkbaar halverwege niet meer nodig heeft. De inkoper moet dus zijn eigen interne klant binnenhalen. Soms moet je dat herhalen om de logica ervan te ontbegrijpen. Omdat inkopers zulke goede verkopers zijn?
Toeval bestaat niet.
Parallel aan het inkoopcongres waren voor de overheid ook van belang zijnde verkoopcongressen. Nu ja verkoop. Wat er tegenwoordig ingekocht wordt, is niet zo vertrouwd met verkoop. Anders waren ze wel op het inkoopcongres. Hier had onze redactie alleen al keuzestress van. Over al die onderwerpen hebben we al wel geschreven in ons korte bestaan.
Er zijn oneindig veel meer verkoopcongressen dan inkoopcongressen. Zo was er het congres Reinigingsdemodagen . Congres De bekkenbodem mag je niet missen, Symposium Focus op de Zorgmaaltijd, het Symposium: Pleegzorg en gezinshuizen (Wsnp) Hoe dat toch tegelijk kan vallen met het congres voor een Sustainable Healthcare, je vraagt het af. Verder was er niet te vergeten het Risk & Compliance Jaarcongres en het congres AgriFood en Tech. Bewindvoerders moeten tegenwoordig ook aanbesteed en die hadden ook hun eigen congres.
Op zo’n congres komen dan in de regel vooral verkopers. Zo heb je dus congressen voor inkopers en congressen voor verkopers. Ze hebben allebei zo hun eigen mening over hoe je het beste een brug zou kunnen slaan tussen die twee en dat leggen ze dan aan zichzelf uit. De een over hoe je zonder een aanbesteding toch de inkoper kan bereiken en de ander over hoe je met een aanbesteding toch de verkoper kan bereiken. Zijn er dan geen communicatie-mensen meer? Nou die waren afgelopen donderdag -geen grap- op het Cday, congres voor communicatie-adviseurs.
Dan moet een uitgever dus kiezen, wat nu meer van belang is. Adverteerders werven of sponsors zoeken. Dat is voor een uitgever zoiets als kiezen tussen je linkerarm en je rechterarm. Dat wil je dan wel doen, maar dat gaat altijd mis. Als je t goed doet, ben je een arm kwijt, en als je het verkeerd doet ook. Nieuws verslaan kunnen we hoe dan ook wel, want alles is transparant tegenwoordig, alsof je er zelf bij was. Je kan de filmpjes op Youtube nazien. Dat raden we zelf zeker nog aan voor het iets holistischere emotiecongres “werk aan de klantreis” en het congres beleid en productiviteit in de publieke sector.
Dus had Aanbestedingsnieuws ad hoc een eigen congres voor jolige journalisten op Blijburg. Inkopers moeten we hier niet, want die zitten op de centen en geven nooit een rondje en verkopers jagen we helemaal weg want die troggelen ons af. En die communicatie-adviseurs zijn toch al de laatste nagel aan onze doodkist. Verraders aan de journalistieke zaak, die voor een paar grijpstuivers preken voor eigen parochie. Alleen echte aanbestedingsintellectuelen waren welkom.
Het Aanbestedingsnieuwscongres werd erg goed bezocht en er werd uren gedebatteerd over de beste strategie om een brug te bouwen. We zijn het helemaal eens met Huizinga en tegelijk is het volslagen onzin. Natuurlijk moet je commitment hebben, je mag het nooit opgeven: zei de inkoopjournalist. Onzin, zei de verkoopjournalist. Je gaat toch niet alle dagen lopen trekken aan een dood paard. De jezuïet van de afdeling vond dat de lange termijn commitment er het beste bij gedijd was, als je alleen trekt aan je lievelings-doodpaard. En de wat cynisch geworden logicus zei: “maar het zijn allemaal mijn lievelings-dode-paarden”.
De uitgever bastte daarop los over de verpeste congresmarkt. Er valt geen droog brood meer mee te verdienen. Toen de inkoopjournalist vroeg waarom zij dan niet inschreef op een aanbesteding begon zij te zachtjes te snikken. Maar toen werd het te gezellig en is ondergetekende filosofische journalist die altijd platzak is, maar met de stille trom vertrokken, zonder de rekening te betalen. Daarop riep de uitgever me na:”Is er dan geen enkele gedeelde waarde meer?”
Dat moeten we vaker doen.
(red. link werkt na 08:44)
