Pianoocongres: Openlijke vijandigheid can’t buy me love either
Can ‘t buy me love, was het thema van het Pianoocongres 2021 voor Overheidsinkopers, dat afgelopen donderdag gehouden werd. Bestuur hoort toch openbaar? Dat was het idee van een Wet Openbaarheid van Bestuur. In plaats daarvan kwam dus de hele Deepstate van overheidsinkopers online bij elkaar en wij van de vrije pers mochten er niet bij zijn. Voorgaande jaren kon je als standhouder alleen binnen als je een rug of 3 neerlegde en moesten we toch al heel veel moeite doen om binnen te komen om verslag te doen van het evenement. En nu was het dus besloten?
De reden die werd opgegeven was, snappen we nu nog niet. Dat de sprekers recht op Privacy hadden bij het online congres? Zitten ze in hun onderbroek achter de webcam over aanbestedingsrecht te confereren? Dus je gaat spreken op een openbaar congres, dat vanwege een met de griep vergelijkbare ziekte die het jaar ervoor heerste, nu online is, en dan dus ineens niet meer openbaar is? Aanbestedingsnieuws kan daar met de beste wil van de wereld geen logica in zien. De motivatie die we hiervoor kregen is als volgt:
Doordat het congres volledig online plaatsvindt, heeft het dit jaar een meer besloten karakter (gericht op onderlinge kennisuitwisseling) dan voorgaande jaren. We kunnen dit jaar geen journalisten toelaten, omdat we – anders dan bij een congres op locatie – de toelating niet per sessie kunnen regelen en afstemmen met sprekers. Deelnemers registreren zich namelijk op het platform en zijn daarbinnen vrij in hun deelname aan specifieke sessies. Die variëren van vorm en opzet, waarbij er ook workshops zijn waarbinnen deelnemers actief met elkaar aan de slag gaan en vrij willen kunnen brainstormen of kennis uitwisselen.
Een besloten karakter gericht op onderlinge kennisuitwisseling? Kennis waarover? Afstemmen? Gaat dit nog wel over overheidsinkoop? En PIANOo deelt deze kennis dus wel met Windows, Bill Gates en via hun de CIA en alle via software in huis gehaalde overheden maar wij mensen die moeten verkopen aan de overheid, wij krijgen helemaal niets? Het bevestigt voor Aanbestedingsnieuws maar weer dat er iets heel erg rotten is in ons Koninkrijk. En dat is breder dan alleen de pers, alle informatie die niet via de pers tot ons komt, is informatie vanuit de inkoper. De verkoper komt zo dus ook op een achterstand in kennis te staan. En is volledig afhankelijk van de kennis van de overheid, voor het inschrijven op een aanbesteding.
Sprekers en ook onze medewerkers nemen deel vanuit huis. Een klein deel van de sessies wordt uitgezonden vanuit de studio, maar met het oog op de Covid-maatregelen kunnen we ook daar geen andere mensen toelaten dan de mensen die hieraan meewerken. Het spijt me dat we je dit jaar niet kunnen toelaten. Ik kan wel de publicaties die naar aanleiding van het congres verschijnen naar je mailen.
Kennis wordt dus exclusief door de overheid bepááld. Alle ondernemers hebben zo het nakijken tegenover een steeds sterker geworden en beter georganiseerde overheidsinkoop macht. Dat was altijd al zo met aanbestedingen, maar is echt heel riskant. Terwijl de inkoper al zo ongeveer alles bepaalt met een aanbesteding: de regels van het spel, de verkoopprijs, de eisen aan het product en dat er geen tenderkostenvergoeding is, heeft de verkoper aan de overheid die wil samenwerken met andere verkopers, de ACM op de stoep als die zich wil verenigen tegen al dit inkoopverenig. Het evenwicht is dus behoorlijk uit balans. Dat was de afgelopen jaren al zeer duidelijk. Nu alle kennis voor overheidsinkopen besloten is, rijst bij ons de vraag wat er nog over is van de vrije markt als je aan de overheid moet leveren. De vrijheid is er alleen voor wie nee kan zeggen.Wie eenmaal erin is getuind, door een UEA te tekenen, kan nooit meer terug.
Interessant is in dit verband dus ook, dat onze collega’s van de vrije pers ook ingekocht worden. Dat gaat voor de hele Rijksoverheid centraal en dat creëert een behoorlijke afhankelijkheidsrelatie voor alle andere pers. Aanbestedingsnieuws heeft de overheid niet als abonnee en houden het nog wel vol met adverteerders, zolang er nog een vrije markt is. Maar die hangt zo dus echt aan een zijden draadje. Hoe onafhankelijk zijn abonnementsverkopen op deze manier nog? Als je 1 krant wil verkopen, beslis jij de prijs. Wie beslist de prijs als een uitgever boven de aanbestedingsdrempel zit omdat hij een digitale databank moet verkopen met al zijn kranten? De DNB bijvoorbeeld maakte al een lijstje van de door haar gewenste vakliteratuur en de bijbehorende prijs in 2017. Daar viel al wel een en ander op te merken aan het verstoorde evenwicht.
We hoorden er ook nog eens van op 2 juni 2021. Veel te kort dag natuurlijk om de journalisten-vakbond bij elkaar te toeteren om ons recht op het bijwonen van een door de belastingbetaler betaald congres op te eisen. Dat PIANOo moeten we dus dringend in de gaten houden. Mogen journalisten ook kaas op hun brood?
