Personeel: mag het wat kosten? – Aanbestedingsnieuws

Personeel: mag het wat kosten?

Het had met een aanbesteding gemoeten. De inhuur van mijnheer Booij. Dat was tenminste de strekking van de ophef in TD schiet een beunhaas: Booijman | Propria Cures, in een stuk dat we ook nu nog niet tot de bodem hebben kunnen uitlezen, ook niet onder je reinste zelfdwang, na 4 koppen koffie. Gelukkig is het aldaar verder verspreid onder het NRC en diverse andere media met vormgeving. Je hoeft maar weinig ervaring te hebben met aanbestedingen, om te weten dat aanbesteden in het personeelsbeleid echt niet eenvoudig is. Het is dus niet zo zwart-wit, Propria Cures!

Personeelsbeleid is ogenschijnlijk simpel. Je wil Harry. Want Harry voldoet. En alleen Harry voldoet want dat is de enige die Sonja een beetje in de hand houdt. Bovendien deed Harry dit werk al tig jaar, maar ja zijn tijdelijke contract liep nu eenmaal af. Als de baas zegt:  “Harry”, dan komt er ook een Harry. Zo gaat het in het bedrijfsleven. En als Harry dan bezig is met andere dingen (zoals WW aanvragen, maar dat hoeven wij niet te weten) en daarom er een zekere Harry-schaarste is, dan kan Harry een hogere loonsom bedingen. Als Harry echt uniek is, als enige geschikt om dit precieze werk te doen, dan moet je dus in de buidel tasten. Dat is gewoon de wet van vraag en aanbod maar dan toegepast op de arbeidsmarkt.

Met aanbesteden werkt dat dus niet zo. De inkoper mag niet naar de leverancier toeschrijven. Dus moet de opdracht voor iedereen beschikbaar worden uitgezet op een tenderboard, waar die Harry waarschijnlijk helemaal niet kijkt. Het uitzendbureau moet op zoek naar Harry en omdat je alle uitzendbureaus “gelijk moet behandelen” gaat de opdracht naar allerlei uitzendbureaus en die moeten dan allemaal op zoek naar Harry en de een vindt dan Gerrit en de ander Natasja. Maar dat is niet Harry. Harry zelf heeft helemaal geen invloed op de aanbesteding, die is autonoom bedacht door de inkoper. Die inkoper mag ook nog eens niet naar Harry toeschrijven. Als de uitzender al toevallig tegen Harry aanloopt, dan moet de uitzender maar autonoom weten dat Harry dus de ideale kandidaat voor de functie is en dus niet de Natasja die hij ook in zijn cv databank heeft.

Personeelsaanbesteding

Laten we de situatie maar even niet al te complex maken, hoewel het in de praktijk echt heel complex kan worden als er meerdere detacheerders reageren met overlappende inschrijvingen. Door de torenhoge financiële vereisten die aanbesteders plachten te stellen, zijn de opdrachten voor een ander dan een detacheerder al niet interessant. Harry kan dus niet als ZZP’er op zijn eigen opdracht inschrijven. In ons voorbeeld zit wonderwel maar 1 inschrijver. Detacheerder Zandstad, die mag zowel de wonderbaarlijk toch gevonden Harry als Natasja aanbieden. De opdrachtgever, een overheidsdienst, kiest uiteraard voor Harry, de ideale kandidaat. De detacheerder gaat terug naar Harry en zegt dat hij is aangenomen voor een uurtarief van 13 euro, waar Zandstad voor de zekerheid strategisch mee inschreef, om de opdracht binnen te halen. “Wat!?”, zegt Harry. “Ik heb 4 kinderen en een hypotheek! Daar ga ik het schip mee in. Doei”.

De behoefte aan Harry is alleen maar groter, de prijs voor Harry zou dus ook navenant groter moeten zijn, maar zelfs al zou de aanbesteder de opdracht opnieuw in de markt zetten, de kans dat hij Harry terugkrijgt is miniem. Een opdracht voor 21 euro in de markt zetten kan ook wel maar dan betaal je ineens voor een tweede Natasja, terwijl je die astronomische prijs alleen voor Harry over had gehad. Dat komt omdat Zandstad niet gek is, die biedt het minimale voor de maximale prijs en voor zichzelf een mooie marge. En het minimale, dat is dus nooit Harry. Daarmee kan de detacheerder zich alleen uit de markt prijzen als het zelf ook nog een marge wil.

Er is geen onderhandelingsruimte tussen Harry en de inhuurder, laat staan tussen Harry en de overheidsdienst. Zo komt de vraag niet bij het aanbod. Zo komt er ook geen ideale prijs voor Harry tot stand, want Harry wordt niet aangenomen. Harry is het waarschijnlijk spuugzat en is allang naar het bedrijfsleven met verstand van vraag en aanbod afgetaaid. Harry komt nooit meer terug. En het was zo goed met Harry! We willen echt alleen Harry. Helaas. Harry heeft een monopolie op Harry en dat kan de prijs erg opdrijven.

Probeer hem anders zelf eens te vragen met een onderhandse aanbesteding. Ai. Een op een onderhands gunnen. Dat kan volgens het inkoopbeleid dat de Gids Proportionaliteit volgt (Zie de afbeelding met de kleurenbalkjes), maar tot 30.000 euro. “Aanbesteden is economie”, aldus voormalig Pianoo directeur Stolwijk. Een hele minimalistische roteconomie. Voor die prijs kun je nog geen schapenherder inhuren. Als je Harry dus schoffeert en je hebt hem nog steeds nodig, gaat de Harryprijs dan omlaag of omhoog? Naar alle waarschijnlijkheid mondt het uit in vraaguitval. Met alle gevolgen voor de verdere economische keten rond Harry. Verder in de suboptimale situatie zonder Harry. Hoe je ook aanbesteedt, bij de ideale kandidaat kom je niet uit, als je volgens de regels aanbesteedt.

Door met een aanbesteding in te kopen oogst de inkoper een duizend in dozijn eenheidsworst wat voor alle aanbieders het minste risico oplevert en de grootste winkans. Het werkt wel, als je bijvoorbeeld 10 net afgestudeerde bestuursrecht studenten moet hebben, wiens belangrijkste taak bestaat uit het afwijzen van vergunningsaanvragen. Hoe de aanbesteding ook wordt vormgegeven, de kans dat je bij de ideale kandidaat uitkomt, is nihil. Je krijgt wel kandidaten. Maar zijn dat de kandidaten die je ook wil of zijn dat de kandidaten die je krijgt omdat je zelf je wil hebt opgegeven en het uitzendbureau voor je hebt laten denken?

Arbeidsmarkt en gelijkheidsdenken

©ZaZ 2022

Wat denken die studenten van de Propria Cures? Willen ze werkelijk dat we de arbeidsmarkt op voet van gelijkheid benaderen? Misschien voor de selectie van kanonnevlees maar als de kandidaat ook nog moet kunnen overleggen en het team enthousiasmeren, heb je toch wel wat mensenkennis nodig. Het helpt bijvoorbeeld bij het zoeken van een tolk, als je iemand uitzoekt die de taal kent. Het maakt nogal wat uit of je een directeur met 20 jaar ervaring in dienst neemt of een schoolverlater. Als je met een verstokte Feyenoorder aankomt, dan zit die echt niet op zijn gemak tussen alle Ajacieden. Of misschien juist wel, en een Natasja juist weer niet. Het hangt van de mensen af. Iedereen gelijk behandelen, is een illusie. Niemand is gelijk.

Zelfs in een volstrekt communistisch systeem, werkt de wereld met vraag en aanbod en niet op voet van gelijkheid. En dus kijkt de partijbons heus wel of hij kameraad Natasja of kameraad Hendrik voor zich heeft. Dat is al een soort vrije markt, al beschouwt zo’n communistische dictator als bijvoorbeeld Ceaucescu zichzelf niet als iemand die ook maar iets weet, van de vrije markt, hij heeft wel een concept van import en export. Ook al haal je het monetaire aspect eruit, vraag en aanbod blijft bestaan.

Dat brengt Aanbestedingsnieuws op Red Horizons, het boek van luitenant generaal Pacepa over Ceaucescu. De titel slaat op het project Horizon, het geheime project van Ceaucescu om agenten in de inlichtingendiensten van Navo-landen te rekruteren. Bij dat rekruteren wordt zo toch alweer een onderscheid gemaakt tussen de aanziens des persoons, daar alleen al, maar het ongelijkheidsdenken zit door het hele boek heen. Als het aankomt op import en export is er toch weer een soort van “vrije markt”. De man moet nertsmantels hebben voor zijn vrouw Elena en het westen wil de Roemeense olie. Ook op de arbeidsmarkt. Ene Anette (schuilnaam) moet bij het gesprek met Arafat zijn want die heeft daar als enige invloed op.

Ceaucescu heeft zijn gehele volwassen leven nog nooit een stuiver loon verdiend. Voor de Tweede Wereldoorlog was hij schoenmakersleerling. Hij kreeg een bed en eten en een marxistische indoctrinatie. Gedurende de oorlog ging Ceaucescu als communist voortdurend in en uit de gevangenis en na afloop van de oorlog werd hij onmiddellijk actief partijlid. Sinds hij de opperste leider van Roemenié is, is het voor hem altijd een kwestie van trots geweest om te verklaren dat hij nog nooit geld voor zijn werk heeft gekregen. “Mijn gehele leven is gewijd geweest aan de Wereldrevolutie van het Proletariaat”, is de definitie die Ceaucescu gaarne van zichzelf geeft.
Ceaucescu gaat ook prat op het feit dat hij nog nooit iets voor zichzelf in een winkel heeft gekocht. Pas in oktober 1970 stapte Ceaucescu, voornamelijk onder druk van Elena, een warenhuis binnen. Dit was de eerste keer van zijn leven. Dit gebeurde tijdens een staatsbezoek aan New York waar hij een uitnodiging aanvaarde van de directeur van Macy’s om hun grootste filiaal op Herald Square te bezoeken. Ceaucescu was stomverbaasd. “Hoe lang heeft het ze gekost om die show op te zetten?”, vroeg hij toen hij weer op de Roemeense missie van de Verenigde Naties was. Macy’s is het grootste warenhuis van de wereld, antwoorde een verbaasde ambassadeur die niet precies wist wat er van hem verlangd werd. “Ik bedoel, om al die spullen daar op te slaan”. Toen pas drong het tot de ambassadeur door dat Ceaucescu er vast van overtuigd was dat de ganse winkel enkel en alleen voor hem even als show was opgezet.”

Zelfs voor een communistische dictator, die het concept handel niet kent, is er handel. Handel begint met de behoefte. En het vrije Westen had door alle wantoestanden waar de Propria Cures kennelijk geen problemen mee heeft, een oneindige behoefte aan Roemeense weeskinderen. Dus moesten de Roemenen van Ceaucescu verplicht 5 kinderen en liet Ceaucescu zich betalen voor de visa om de kinderen uit te reizen. Wat zou Ceaucescu dan precies voor agenten recruteren om al die nertsmantels te kunnen betalen? Inderdaad, kameraad Natasja kan op het dak zitten. Daar had ‘ie niets aan gehad.

Draagt elkanders lasten

Weten wat je nodig hebt en daarvoor zelf zorgen, is al een rudimentair concept van de vrije markt. Terwijl de term Propria Cures staat voor “zorg voor je eigen zaken” (mind your own business), weet het blad precies dát nou net niet te doen. Tot 1993 kreeg het nog subsidie van het Nederlands literair en vertalingsfonds; maar dat is gestopt omdat men terecht vond dat de kwaliteit ondermaats was. Sindsdien is aan het blad niets veranderd. De PC’s eigen zaken worden volstrekt verwaarloosd. Het oog wil ook wat, maar het Propria Cures-lezersoog heeft kennelijk geen enkele behoefte. Al zeker sinds 1998 als het niet langer is, heeft de Propria Cures geen cent over voor vormgeving, het logo komt waarschijnlijk ook uit 1890, het blijft nog steeds ditzelfde wc-papier als dat het in de jaren ’90 al was, ook voor de eigen stoppers om te adverteren, komt het blad niet verder dan de tekst in CAPITA.

En dat, terwijl de hele grafische industrie met liefdewerk en oud papier zelfs gratis DTP-software en talloze grafische databases met daarin Meer dan 1 miljoen prachtige gratis afbeeldingen (pixabay.com) ter beschikking gesteld heeft, voor de verspreiding van het vrije woord en je op elke straathoek een grafische student kan vinden die op zoek is naar een stageplek. Aanbestedingsnieuws neemt het allemaal onder dankzegging af, want wij kunnen echt niet veel betalen aan vormgeving, met al die ambtelijke top-inkopers die alle nieuws gratis en zonder inlogs moeten hebben, als niet-abonnee. Het is er. We steken er effort in. Er komt zelfs iets van liefde terug en de uitgever geeft dat ook weer door. Het meeste artwork maakt Aanbestedingsnieuws, met liefdewerk oud papier. Niet al te best, maar er zit toch in elk geval aandacht in. Aanbestedingsnieuws zou dolgraag studenten aan het werk zetten. Maar ja, die moeten hier dan in de bestekla. De eenmans-uitgevers in de aanbestedingseconomie kunnen zich nog geen kantoor veroorloven. €9469 euro is dat, dat zijn 48 abonnementen van 200€. Is ons nog niet onderhands gegund terwijl onze lezers, die er echt wel zijn, dat gewoon best kunnen doen. Onze volgende stap is niet-abonnees gaan shamen op IP-nummer.

En wat is uw smoes? Het ontbreekt Propria Cures duidelijk meer aan liefdewerk dan aan oud papier. De tekst is door dit antigrafische standpunt schier onleesbaar. En dat is dan meteen het verschil met de sovietrealistische propaganda. Die gebruikten nog moderne technieken zoals kleurendruk en microfiche. Er wordt in het artikel nog wat gemurmeld in het artikel over de corruptie van BKB waar meerdere journalisten al een kruistocht tegen begonnen waren, maar het ontbreekt aan enige onderbouwing daarvan. Misschien omdat de voetnootknop in Word nog niet ontdekt is? Ook al staat het blad nog zo vol met ludieke, literaire scheldpartijen en belachelijke standpunten, het is gewoonweg onleesbaar. Hoe ooit de website tot stand is gekomen, is een godswonder maar ook hier is het fenomeen afbeelding morsdood.

Ja en wat is nu het verschil? BKB geeft wel geld uit aan grafische vormgevers. Mogen die iets kosten? Volgens auteur ben je een “ongelooflijke sneuneus” als je in al die marketingspeak trapt. Intelligent hoor, TD. Jammer dat al die hersenkracht gaat zitten, in het teruglezen van je eigen wcpapier-tekst. Zitten zeker geen studenten van het Ma-College in de redactie?

Potjeslatijn met Propria herkennen we nog van prov.11:24 :  alii dividunt propria et ditiores fiunt alii rapiunt non sua et semper in egestate sunt: Er is een die uitstrooit, denwelken nog meer toegedaan wordt; en een die meer inhoudt dan recht is, maar het is tot gebrek.

Zie ook:

Verslag Schriftelijk Overleg Amber Alert zaait nog meer verwarring (nektumor)

Prijsdruk uurtarief grafische vormgeving en hun kantoren

Boom: uurprijs grafische vormgeving van 57 euro is niet realistisch

 

 

6 thoughts on “Personeel: mag het wat kosten?

Laat een antwoord achter aan Esther Holten Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *