EenVandaag: onderaannemers waarschuwden BAM al – Aanbestedingsnieuws

EenVandaag: onderaannemers waarschuwden BAM al

Onderaannemers hebben BAM al in maart, 2 maanden voor het bezwijken van de parkeergarage, aan de bel getrokken. Een Vandaag heeft met de onderaannemers gesproken, die BAM daarop gewezen hebben. Dat is van belang in verband met onderaanneming en risicoverdeling bij het aanbesteden.  Er komt onevenredig veel risico te liggen bij de onderaannemers, doordat het kan… plat gezegd.

Bron: OVV 207

 

Strategisch uitknijpen

Aanbesteden lokt een strategisch gedrag uit, waar hoofdaannemers moeilijk / niet omheen kunnen. Voor mensen die nog nooit ondernemer zijn geweest, is dat soms moeilijk voor te stellen.

Ondernemers moeten zonder van elkaar te weten hoe zij reageren; inschrijven volgens een gegeven set eisen aan prijs, kwaliteit en andere voorwaarden.  Dat nodigt uit tot het volgen van een maximin-strategie: de klant zo veel mogelijk bieden maar er zelf ook zo veel mogelijk uit slepen. Quick Wins. Laaghangend Fruit.

In een normaal functionerende vrije markt zou een nieuwe of een gespecialiseerde ondernemer zich kunnen richten op het plukken van het hooghangend fruit.Omdat alle ondernemers diezelfde strategie volgen, eet er dus geen ondernemer het Hooghangende Fruit. Je krijgt tien aanbiedingen die datzelfde maximin principe volgen. Als ondernemers vrij waren aanbiedingen aan te bieden, zouden ze je een aanbod kunnen doen om het hooghangende fruit maar nu krijg je in plaats van 5 aanbiedingen om appelmoes te maken van fruit dat op de grond gevallen is. 2 aanbiedingen voor Laaghangend Fruit en 1 wat duurder. voor speciaal alleen dat Hooghangend Fruit. Nu de vraag vastligt in een aanbesteding, dwing jij dus als aanbesteder van Fruitpluk, alle ondernemers om zich collectief op het laaghangende fruit te richten.

Gewoon niet doen

Ja maar dan moeten die ondernemers dat toch niet doen?

Zo werkt het niet. De ondernemers doen dat niet omdat ze dat moeten, van de bank of voor de BTW-aangifte.. De ondernemers doen dat omdat ze dat kunnen en tegelijk niets anders kunnen. Dat is een vrije markt, en hoe de markt ondernemers in vrijheid tuchtigt. Dat wil je toch? Dit was toch beter dan dat er steeds maar 1 keus was, waardoor er eigenlijk helemaal geen keus was? Blijkbaar vinden we 1000 geen keus verkieslijker dan 1x (g)een keus.

Je kan ondernemers ook prikkelen om zoveel mogelijk onderaannemers in te schakelen en helemaal los laten gaan. Leuke extra’s, meer zekerheden, snellere oplevering, en een extra likje verf. Maar kan je dat ook met alleen een papieren aanbestedingswedstrijd.

Oproepen

Toch riep Minister Schulz recent op aan hoofdaannemers om onderaannemers niet “uit te kleden”. Je kan daartoe wel oproepen, maar dat is een oproep om in het diepe te springen, waarbij je nog niet weet wat dat diepe nu precies is. Wat als je dan de opdracht verliest? Je kan dat gokje misschien 1  nemen maar als je winkans bij een aanbesteding sowieso 1 op (bijv) 5 deelnemers is en de administratieve aanloopkopsten hoog zijn, neem je die gok niet. Te weinig winst voor te veel effort.

Maatregelen zinloos

Op een andere manier ingrijpen in dat strategisch gedrag, is voor de overheid ook onmogelijk. Je zit juist bij een aanbesteding met opzet, ver van de ondernemers af. Je kan dus niet in hun portemonnee kijken en dan zien dat ze deze maand even moeilijk zitten rondom de publicatie van de halfjaarcijfers en vragen of ze daar geen rekening mee willen houden.

De ruimte die ondernemers nodig hebben om excelleren, om dat te bieden daar ze goed in zijn, die ruimte moeten ze dan ook krijgen van de aanbesteder. Als je iedereen dezelfde eisen-wensenlijst opgeeft, krijg je dus tien dezelfde aanbiedingen, ook als je erbij zegt dat ze dat niet mogen doen. Het is een onuitvoerbaar commando: variëer! “Nou eh ok, Harry als jij het hooghangend fruit weer doet” “Nee dat mag niet, dat is de markt verdelen” “Oh, ok Harry, als jij het dure fruit doet” “Dat is een verboden prijsafspraak, in de gevangenis jij! En nu hup Harry, variëer!” “Maar ik ben de enige ondernemer die nog mee doet”. “Dat maakt niet uit, bied maar iets heel gevariëerds”.

Jump into the void

Zoals zo vaak met aanbesteden, dringt de vergelijking met de partnermarkt zich op.

Spring maar in het diepe. Dat kun je leuk zeggen tegen iemand aan de rand van het zwembad. Maar als hij geblinddoekt is en hij weet niet of hij springt in een zwembad of in het slak van een hoogoven dan zal hij daar toch over nadenken. Het is als Alladin die tegen Jasmin zegt`vertrouw me`.

In sprookjes loopt zoiets altijd goed af ja.  Wij kijkers weten dan al dat het een smerige winkeldief is die zijn poten niet thuis kan houden, Je moet wel gek zijn om met zo’n crimineel op een vliegend tapijt te gaan zitten. Zoiets doe je heus alleen in een sprookje. In het echt ben je verkocht voor 7 kamelen op de markt van Agraba nog voor je van het tapijt af bent en heb je ook nog een blaasontsteking van al die wind met je zijden sjaaltje

Lange termijn creeert vertrouwen

Waarom zou BAM precies Eindhoven (Schiphol) Airport erop vertrouwen dat de aanbesteder hapt op een “ideale” inschrijving? Omdat ze misschien wel een langdurig huwelijk met elkaar aan gaan? Ja dat is bij Jasmin zo, maar Schiphol gaat over 3 jaar toch gewoon weer een aanbesteding doen, ook al deed BAM zijn stinkende best. En dan is de kans weer 1 op de 3, 4, 20 dat het daarna weer mee mag doen. Als BAM zijn best doet, dan krijgt het daar niets voor als beloning terug. Dus doet BAM zijn best maar niet zo erg meer.

Mannen snappen niet dat dat bij Jasmin inmiddels ook al niet meer zo is. Je weet dat de gemiddelde man na een nachtje er weer met een ander vandoor gaat. En dat nachtje zelf kan je gestolen worden. Het gaat om de 60 jaar nachtjes daarna, als je weet dat dat stuk vliegend tapijt nooit meer terug gaat bellen, niks meer van zich laat horen en waarschijnlijk ook je naam niet meer weet,en daar alvast over heeft staan opscheppen ook nog. Dan ga je ook niet meer de effort nemen om naar een of ander dancepaleis met rotmuziek in veel te koude kleren in de hoop dat meneer vliegend tapijt daar vandaag eens zit. Dan blijf je gewoon vrijdagavonden thuis in een joggingbroek met een stapel Bridget Jones cd’s en negerzoenen. Zo zitten alle ondernemers met monorails waarschijnlijk ook thuis op de bank te wachten tot er een serieuzere koper langs komt.

De reden waarom veel mensen dat niet snappen is eigenlijk dezelfde reden als waarom aanbestedende diensten schaamteloos tenders plaatsen voor het commerciëel uitbaten van een monorail. Die gemeente vindt het waarschijnlijk zelf wel een heel goed aanbod. Daar hebben al die alleenstaande grijze veertigers met bierbuiken nou ook last van. Dat ze zichzelf zo geweldig vinden dat ze niet kunnen begrijpen waarom marktpartijen afhaken. Zo heb je ook gemeenten en die blijven dan jaar in jaar uit vergaderen over zo’n monorail. Onderwijl  liggen alle monorail-aanbieders snikkend op de bank dat het zo mooi had kunnen zijn… Hun monorail is nooit genoeg…Als er maar niet zo veel alleenstaande, grijze veertigers met bierbuiken bij aanbestedende diensten werkten. Al hebben ze de snelste, hij is niet snel genoeg. Al hebben ze de goedkoopste, hij is niet goedkoop genoeg.

Als je al van tevoren aangeeft , dat je alles sowieso opnieuw gaat herzien na 3 jaar, moet je niet rekenen op een lange termijn toeschietelijkheid van de ander naar jou toe. Voor wat hoort wat. Voor niks hoort…. nou misschien een veer-roeibootje van pallets en drijvend piepschuim … maar toch echt geen monorail.

onderaannemers en lange termijn

Het gebrek aan lange termijn zekerheid werkt door doorheen de hele markt. Een aanbestedende dienst vraagt om contracten van 4 jaar. Dan ga jij niet als hoofdaannemer voor 10 jaar een contract afsluiten met een goede onderaannemer. Alles wat je verder nog afsluit is binnen die aan jou gegeven zekerheid.

Supermarkt discounters kopen daarom tegen de stroom in, lange termijnscontracten in bij de leveranciers. Zo geef jij hun zekerheid en geven ze jou zekerheid. Loyaliteit kost tijd en je moet tijd geven om het te kunnen nemen. You gotta give for what it takes. Daarom kun je al 20 jaar dezelfde pindy pindakaas kopen die in kwaliteit niet veel onderdoet voor aanzienlijk duurdere pindakaas.

Ought implies can

Dat niet iedereen op het juiste moment kan geven, is wel duidelijk. De onderaannemers in Eindhoven hebben daardoor al het risico op zich genomen, van het lopen over de scheurende vloer. Waarom doen ze dat in vredesnaam. Kunnen ze geen nee zeggen?

Ja, dat kan alleen als je daarna nog genoeg WW over hebt om een andere baan te vinden.  Doordat de aanbesteding strategisch gedrag uitlokt, verschuift de risicoverdeling onevenredig door naar de partij die er zeker niet om komt zeuren omdat het water hem nog meer aan de lippen staat. Zulke kruiken kunnen lang te water gaan. Meestal tot ze barsten.

Zie ook: ondernaannemers waarschuwden : Een vandaag.
http://www.omroepbrabant.nl/?news/272342662/

Parkeergarage Eindhoven ingestort vanwege dwarskracht duurzame bollenplaatvloer

Weekendspecial: aanbestedingsbeginselen en de onzichtbare hand

Je kan niet eerlijk kiezen: 13 redenen waarom Aanbestedingsrecht nooit gaat werken

[bol_product_links block_id=”bol_5a299c6d7522e_selected-products” products=”9200000010095289,1001004006013617,9200000036152544,666883219,9200000079920929″ name=”Nee” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”400″ cols=”2″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Translate »